Geçen sene bayram tatili dönüşü yaptığım gebelik testinin sonucunun güvenirliliğini öğrenmek için Zekai Tahir Burak Kadın Hastalıkları ve Doğum hastanesine gitme kararı aldım..O tatil öyle uzundu ki 6 eylül sabahı gelsin diye meraktan uyuyamıyordum..Karnıma ağrılar giriyordu..Ben bu karın ağrılarını merak ve heyecana vuruyordum..Amma da abartmıştım her test doğru çıkacak değildi ve Allahtan hayırlısını dilemek gerekliydi..Sabah eşim hastanenin önüne bıraktığında onunla vedalaşıp vedalaşmadığımı bile anlayamadım..Çünkü arabadan ne zaman insem döner arkamı el sallar ve yoluma öyle devam ederdim..Hastanenin kapısından girdiğimde herkes ya hamilr ya çocuklu ya da hamile kalmak istiyordu..Bakalım benim hayat akışım ne gösterecekti..Ben o kadar heyecanlıydım ki bu heyecanıma ortak biri lazımdı ve yanıma annemi de çağırmıştır..Ben sıramı aldım ve beklemeye koyuldum o esnada annem de bir süre sonra yanıma geldi...Beklemedeydik..Beklediğim salonda herkes gebelik muayenesine gelmişti..Heyecanın yanı sıra ilk defa olur mu acaba düşüncesiyle vajinal muayene olmaktan da korkuyordum..Sıra bana geldiğinde ayaklarım titriyordu her zaman hızlı hızlı çat çat konuşan ben bugün dilim dolanıyordu..Doktor öncelikle ultrason cihazının yanındaki yatağa yatmamı söylemişti annemi yanıma almamışlardı..Onu da heyecanıyla dışarıda bırakmıştım..Yattım ve karnımı açtım..Ultrason cihazıyla kontrol etmeye başladı doktor hanım..Herhangi bir gebelik durumu söz konusu değil cümlesini kuracakken 1 dakika dedi.Ben burada ufacık bir şey gördüm saklanmış dedi..Kese gibi birşey ama büyük ultrasonla bakmakta fayda var deyip beni başka biryere yönlendirdi..Nasıl yani hamile miyim değil miyim sorusunun cevabı hala yoktu..Büyük ultrason cihazının olduğu yere gittim ve sıra yine bana geldiğinde iyice heyecanım artmıştı..Yeniden karnımı açtım ve oradaki doktor bana gözün aydın hamilesin burada bir keseciğin var dedi..Ben hala kese nedir embriyo nedir bilmezken bunlar başıma gelmişti..Yani doktor hanım ben hamile miyim dedim 😂 Bana gülmüş ve 5 ml kesem olduğunu söylemişti..Şaşkınlık içerisinde annemin yanına geldiğimde ikimiz de hamile olduğumun şokuyla eve doğru yürüdük..Eşime ultrason görüntümü attığımda bebek koru geliyor demiştim..O da ben kadar şaşırmıştı ve yaptığım espriyi idrak edememişti..Bugün 6 eylül 2018...Ben bu haberi alalı 1 sene geçti ve bebeğim çok şükür sağlıkla doğdu..Şu an yanımda ve o minicik pirinç tanesi önce karnımda sonra gözümün önünde günden güne büyüyor..Benin yaşama sebebim biricik yavrum iyi ki bizimlesin..Dün gece hiç uyumasan da hayatımıza renk kattın canım oğlum💕

Hep ameliyat diye bahsediyorum şu sezeryan doğum yapmaktan ama napıyım sanırım normal doğum hep içimde kalacak😐 Neyseki önemli olan sağlıkla bebeklerimizi dünyaya getirmek..Ameliyat esnasında ten teması istedikten sonra doktorumun rızasıyla bebeğimle yanaklarımızı birbirimize dokundurduğumuz an ve oğluşumun muhteşem kokusu asla unutamayacaklarımdan..Bebeğim dünyaya merhaba dedi ama benim karnım dikiliyordu ben onu tanıştırmadan o tanıştı dünyayla çünkü hemen yanımdan aldılar üstünü giydirmek için..babasıyla, babannesiyle, anneannesiyle, dedesi, teyzesi ve diğerleri diyeyim artık çünkü bizi doğuma gidişimiz de çıkışımız da epey kalabalıktı🤗 Sağolsunlar pıtırcığımı merak eden çoktu..Beni seven de..Benim ameliyat devam ederken onca ağır kesici ve uyuşturucuya rağmen biran önce bitmesini istiyordum..yarı uyanık olmanın da böyle bir sorunu var insan sıkılıyor..Benimki sıkılmanın da yanı sıra oğluma kavuşma isteği..Bensiz geçirdiği ilk dakikaları kıskanmak gibi birşey..Neyseki sedyeyle odama çıkardılar bebişim de odamızda babasıylaydı..O yenidoğan diye aldıklarımız ütülerken bunlar küçük mü gelir acaba dediğim kıyafetlerin içinde oğluşum kayboluyordu..Sıra oğlumu bir an önce beslemeye gelmişti..O anki duygularla mı yoksa memeyi sevgili ebelerin bir hışımla sıkmasından mı bilmiyorum oğluma ilk sütümü verebilmiştim..Bu şekilde bahsediyorum çünkü ondan sonra 3 gün sütüm olmadı😬 Ve o an anladım ki herkes emzirme konusunda ebeler dahil bilgili, becerikli ve profesyonel..Emzirme konusuna başka postlarda bahsederim belki veya hiç girmem şuan içimden gelmiyor çünkü..Tamam bebeğime ilk sütümü verdim ama saat daha öğlen 13:00..O gün öyle uzundu ki..Bedenim zaten uyuşuktu ve sürekli iğne yapmaya gelen hemşireler vardı..İğneler hissizlikten acıtmıyordu ama bacaklar artık yorulmuştu ve ne zaman hareketlenecek merak ediyordum ha bir de kum torbası vardı meğer bedenimdeki tüm ağırlık oymuş gibi gelmişti aldıklarında..Oğlumun ve benim ziyaretçisi pekçoktu maşallah ve sevenimizin çok olması mutlu ediyordu..Bebeğim devamlı uyku halindeydi ve ağladığında sesi neredeyse hiç çıkmıyordu..Hep böyle olacağını düşünmüştüm ve ne kolay demiştim kendi kendime..Sesimi tanıdığına o gün emin oldum ismini de biliyordu..Karnımdayken konuştuklarımız işe yaramıştı..O gün tekerleme uydurmuştum bir tane..”Annesinin balı Faruk Uraz’ı” diyordum ve bebeğim uykuya dalıyordu😁 Daha dış dünyaya adapte olmaya çalıştığını anlayamamıştım..Geceye oğlumun babası ve annemle beraber nasıl geçecek acaba düşüncelerimle varmıştık..Gözümde zerre uyku yoktu ve bebeğim yanımda sabaha kadar onu izleyerek geçirmiştim zamanımı..Annem benim hareketlerim kısıtlı diye bebeğimin ihtiyacı olan tüm ilgi alakayı ona sağladı..Salladı, uyuttu, altını değiştirdi ve besledi..Bense o günden sonra beni neler beklediğini tam olarak bilmeden şaşkın bir mutluluğun içinde sabahı buldum..

Sonunda 26 Nisan sabahı gelmişti ve ben gece heyecandan uyuyamamıştım..Gece 12’den sonra ne su içtim ne de yemek yemiştim..Sezeryan ile doğumum gerçekleşeceği için bunları yapmam gerekiyordu ki zaten aklıma ne su içmek ne yemek yemek geliyordu heyecandan..Hastaneye vardığımızda bebeğime kavuşmanın heyecanı dışında ilk defa ameliyat olacak olmanın korkusu da vardı..Doğumhane katına çıktığımızda beni ameliyata hazırlamak için bir odaya aldılar orada gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı bile..Korkudan altıma yapabilecek vaziyetteydim..Korku ile heyecanın birleşimiyle kalbim duracak sanmıştım..Ameliyat öncesi koluma damar yolu açıldı bazı tetkikler yapıldıktan sonra NST’ye tekrar bağlandım..Hala bebeğim normal yollarla doğacağını düşünerek kalp atışlarında hiçbir hareketlenme yoktu halen 140’lardaydı..O ana kadar normal Doğum yapabilir miyim acaba diye düşünürken bebeğimin normal şekilde doğmak istemediğini anlamıştım..Ameliyathaneye doğru yol alırken sanki yarım saat sonra yanlarına gelemeyecekmişim gibi eşimle helalleştim..Çocuğuma benden sonra iyi bakması gerektiği yönünde öğütler verdim..Neyse ki eşim de heyecanıma verip benimle dalga geçmiyordu☺️ Ameliyathane kapısında eşim ve arkadaşımla vedalaşırken iyice ağlamam artmıştı..Sanki canımı alacaklardı..Ameliyat sıram geldiğinde lokal anestezi olacağıma benden önce ameliyattan çıkan kadını görünce şükrettim..Anestezi doktoru benim günlerdir gözümde büyüttüğüm uyuşturucu spinal iğnesini çıkardığında çok şaşırdım..İğnenin incecik ucu vardı ve ben onu inşaat demiri kalınlığında düşünmüştüm..Neyseki iğne yapılınca çok canım yanmadı ve bi rahatlama oldu..Daha sonra yavaş yavaş bacaklarımı hissetmemeye başladım ve artık ameliyata hazırdım..Beni yatırıp sonda taktılar ve ameliyat başladı..Ben doktora ten teması yapabilir miyiz bebeğimle demeye kalmadı bir ağlama sesi geldi..Bebeğim doğmuştu artık benimle aynı havayı soluyordu ve ebe teyzesi oğlumu sarıp sarmalayıp yanıma getirmiş yüzümü yüzüne dokundurmuştu..İlk ten temasımız gerçekleşmişti..Oğlumu yanımdan alıp dışarıda onu bekleyen kalabalığa doğru götürmüşlerdi..Benim karnım da ben bu hisler yaşarken dikiliyordu..Bu saatten sonra ne ameliyat korkusu ne sarsıntı umrumda değil bir an önce oğlumun yanına gitmek istiyordum..Doğum sonrası ilk gece ile ilgili yaşadıklarımı bir sonraki postta anlatacağım..

39 haftalık hamileliğin ardından 39+1 deki doktor kontrolümde NST’de sancı görülmemesi bizi giderek strese sokuyordu..Bebeğimin doğmak istemediği düşüncesine bürünüyordum..Doktorum ultrasondan baktığında bebeğimin baş çevresinin büyüklüğünün benim normal doğum isteğime karşılık vermeyeceğini söylediğinde beynimden vurulmuşa dönmüştüm..Bana bu hafta içerisinde bir gün seç dediği anı ve oğlumun Doğum tarihine karar vermenin benim elimde olduğu o heyecanlı anı hiçbir zaman unutamayacağım..Herşey o kadar hızlı oldu ki bir an da ağzımdan 39+4 günlük olduğum gebelik sürecimi sonlandırma kararı almıştım..Yani hiçbir fikrim olmayan sezeryan doğum ile bebeğimi dünyaya getirecektim..Bu seçim aslında benim değil bebeğimin seçimiydi..Dünyaya bu şekilde gelmek istemişti ve biz de bunu kabul etmeliydik..Sağlıkla gelmesi en büyük duamız olmalıydı ve öyle de oldu..26 Nisan perşembe sabahı dünyaya merhaba dedi benim minik pıtırcığım..50 cm ve 3250 gram ağırlığındaydı..O kadar ufak olmasına rağmen bakmaya doyamıyordum..Doğum anını ve sonrasını başka bir başlıkta anlatacağım;)

Bugün babamın doğumgünü..kaç gündür annemle bugünü planlıyoruz ve babama bu bloğu hediye etmek için sabırsızlanıyoruz. O yüzden bugün annemi bolca tekmeledim sanki tekmeleyince işler bitiyormuş gibi ama olsun heyecanımı bilmeliydi ve bir an önce eve gidip babama sarılmalıydık..Babamı şimdilik annem kadar seviyorum ama doğunca annemden çok seveceğim..Benim canım babam iyi ki benim babam olacaksın..Annemi ve beni hep sev..nice mutlu yıllara..Bugün yine bensiz ama annemle babamın mutlu anlarından birini paylaşacağım..Bu sefer fotoğrafta ben yokum☺️☺️

Bugün 11 Mart 2018..Annemle babamın sevgili olma yıl dönümleri. Ben daha doğmadım ama annemin karnında annemin bu heyecanını yaşıyorum. Babama yapacağımız bu sürpriz umarım onu da çok mutlu eder. Bu sürpriz aynı zamanda babamın yarınki doğum günü için yapıldı..Benim bir tanecik babacığım iyi ki doğmuşsun iyi ki annemin eşi olmuşsun..Canım babam annem de ben de SENİ ÇOK SEVİYORUZ...Bu gün için annemle babamın bir fotoğrafını sizlerle paylaşıyorum..Çaktırmayın bu fotoğrafta aslında ben de varım ama gizlenmişim.. 😛😃😃 Yarın daha farklı paylaşımlarda bulunacağım..Görüşmek üzere